İtiraf etmem gerek, İrlanda maçında topu elle taşıyıp bir ulusun umutları ile oynadığı andan itibaren Thiery Henry hiç bir zaman eskisi kadar sevimli gelmedi bana. Futbol sonuçta bir oyun ama duygularımızıdan arındığımız, herşeyi görmezden geldiğimiz bir eğlence de değil sonuçta.
Tüm bu negatifliğime rağmen, Emirates'e adım atacağı ilk maçında sahada görmeyi istemiyor da değildim. İtiraf ediyorum "bir de gol atsa diye içimden de geçirmedim" değil. Üniversitede internetin bedava, çook yüksek hızlarda dolduğu yurt ortamında ben bu Fransız'ın Arsenal'deki gollerini bir hazine avcısı edasıyla arar ve indirirdim, hala arşivimde durur o goller. Sanırım yukarıdaki duygular bir tarafta dururken geçmişim de bir taraftan ağır basmaya çalıştı.
Her neyse, ben bu ikilemle cebelleşirken futbol zekasının derinliğini gösterir biçimde defansın arasına sızışı ve klasik bir sağ ayak içi ile bu anı bekleyen orada stadyumda ve ekranları başında izleyenler için müthiş bir resim çiziverdi Henry. Golü direkt olarak Wenger'e sarılarak kutlaması da kendisine olan güvene ve evim dediği Arsenal'e dönüş kapısını açan bu adama bir saygı gösterisinden başka bir şey değildi.
"What a come back" değil mi, daha iyisi belki bir hattrick ya da 1-0 gerideyken oyuna girip 2 golle maçı aldırmak olurdu ama fazla fantaziye de gerek yok. İlk maç için bundan iyisi....
